ادبی

عقاب

  روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست          وز بهر طمع بال و پر خویش بر آراست

          بسیار منی کرد و ز تقدیر نترسید             بنگر که از این چرخ جفا پیشه چه برخاست   

    ناگه ز کمینگاه یکی سخت کمانی                  تیری ز قضا و قدر انداخت بر او راست

     بر بال عقاب آمده آن تیر جگر دوز                      از عالم افرازش زی شیب فرو خاست

       بر خاک بیفتاد و بغلطید چو ماهی                    وانگه نظر خویش فکند از چپ و از راست

       سختش عجب آمد که ز چوبی و ز آهن              آن تیزی و تندی به چه سان گشته هویدا

        چون نیک نظر کرد پر خویش در آن دید               گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست