چو گفتـــــار بيهــوده بسيــار گشت
سخنگوي در مردمي خوار گشت
به نايـافت رنجه مـكن خـــــويشتن
كه تيمـار جان باشد و رنج تـن
ز دانش چو جان تـــرا مـــايـه نيست
به از خامشي هيچ پيرايــه نيست
توانگر شد آنكس كه خرسنـــد گشت
از او آز و تيمار در بنـــد گشت
بـه آمــوختن چون فــروتن شـــوي
سخن هــاي دانندگــان بشنوي
مگوي آن سخن، كاندر آن سود نيست
كز آن آتشت بهره جز دود نيست
بيــــا تا جهــــان را به بــد نسپريم
به كوشش همه دست نيكي بريم
نبــاشد همي نيك و بـــد، پــــايدار
همـــــان به كه نيكي بود يادگار
همــــان گنج و دينار و كاخ بلنـــــد
نخواهــــد بدن مر ترا ســـودمند
فــريــدون فــرّخ، فرشته نبـــــــود
بــه مشك و به عنبر، سرشته نبود
به داد و دهش يــافت آن نيکــوئي
تو داد و دهش كن، فريدون توئي