ادبی

خرد باد جان تو را رهنمون

که راهی دراز است پیش اندرون

ز شمیشیر دیوان خرد جوشنست

دل و جان داننده زو جوشنست

گذشته سخن یاد دارد خرد

به دانش روان را همی پرورد

وگر خود بود آن که خوانیم خیم

که با او ندارد دل از دیو بیم

جهان خوش بود بر دل نیکخوی

نگردد به گرد در آرزوی

سخن های باینده گویم کنون

که دل را به شادی بود رهنمون

همیشه خردمند و امیدوار

نبیند جز از شادی روزگار

نیندیشد از کار بد یک زمان

ره راست گیرد نگیرد کمان

دگر هر که خشنود باشد به گنج

نیازد نیارد تنش را به رنج

کسی کو به گنج و درم ننگرد

همه روز او بر خوشی بگذرد

دگر دین یزدان پرست است و بس

به رنج و به گنج و به آذرم کس

ز فرمان یزدان نگردد سرش

سرشت بدی نیست هم گوهرش

برین هم نشانست پرهیز نیز

که نفروشد او راه یزدان به چیز

بدو گفت زین ده کدام است شاه

سوی نیکویی ها نماینده راه

چنین داد پاسخ که راه خرد

ز هر دانشی بی گمان بگذرد